به اعتقاد من، آدمی در زندگی با تنها کسی که می تواند صادقانه حرف بزند و خودش را شرح دهد طرف مقابلش در زندگی شخصی هست. هر چند در حال حاضر عُرف جامعه چیزی غیر از این را به رسمیت می شناسد.
چون بسیاری از صداقت در رابطه شان (در مقابل طرف مقابل زندگیشان) نتیجه خوبی ندیده اند و به اصطلاح صداقت برخی از موضوعات را به هم ریخته برایشان. اما باید صداقت داشت. اینکه جنبه برخوردی طرف مقابلم در زندگی چه اندازه است نباید مقابل صادق بودنم بایستد و باید کاری کرد که طرف مقابل درک کند و به برخورد مناسب از صداقت برسد.
این اعتقاد من تنها در مقابل همسرم تعریف می شود. در مقابل دیگران صادقم در موارد اجتماعی و با شناخت طرفم صداقت بیشتری خرج خواهم کرد. زیرا که سخنی است که قبولش دارم :
« شادروان دکتر علی شریعتی: در مقابل صداقت، سیاست کردن همان خیانت است و در مقابل سیاست، صداقت کردن همان حماقت است. »
اما نزدیکتر از همسرم در زندگی کسی نخواهد بود و چطور با او سیاست کنم؟!
خسته می شم از دیدن این همه سیاست زدگی در زندگی شخصی اجتماع به اصطلاح با فرهنگمون.
من صادق خواهم بود با همسرم از بدو آشنایی تا به لحظه مرگ. حتی اگر از من دور شود باید بداند که حقیقتم چیست.
متاسفانه برخورد ما آدما با حقیقت چیزه خوبی از آب در نمیاد
ضمن اینکه خودم ترجیح می دم حقیقتی آزارم بده تا دروغی آرام
اما خب صداقت همه جا جواب نمیده